Zo de moeite waard om te delen

03 december 2018

Elke maand bezoek ik, als miMakker KNOT, 4 woningen voor mensen met dementie in Venray. Dit doe ik inmiddels al ruim een jaar. Elke maand ontstaan er echt mooie ontmoetingen. Ik schrijf er echter te weinig over merk ik. Tijd dus om daar eens verandering in te brengen, want volgens mij is het echt wel de moeite waard om dit naar buiten te brengen en te delen.

Daarom heb ik wat momenten beschreven. Ik moest wel kiezen welke ik zou beschrijven, want er gebeurt natuurlijk veel meer op 4 woningen.


De muziek staat op. Mevrouw wiegt wat op en neer op de maat van de muziek. KNOT nodigt mevrouw uit voor een dansje. Verlegen en blij reageert ze positief en met moeite staat ze op van haar stoel. Ze kijkt rond en zegt dat we het beste even daar kunnen gaan dansen. Ze wijst een open plek in de ruimte aan. KNOT volgt haar bewegingen en neuriet mee op de muziek. Van neuriën gaat KNOT over naar een liedje. Op de melodie van de muziek zingt KNOT dat mevrouw zo goed kan dansen en KNOT het een eer vind om met haar te mogen dansen. Mevrouw kijkt KNOT blozend aan en straalt van geluk. En nog een dansje….en nog een dansje.

KNOT zit aan tafel bij 3 dames. Ze krijgt complimenten over haar kleding. Met blijdschap ontvangt ze deze complimenten en zeg “ja, speciaal voor vandaag”, maar ze vraagt zich af of het allemaal niet teveel is. Dus stelt ze een aantal van haar uiterlijkheden ter discussie. Zijn de knotten op haar hoofd niet te groot?…..de rode neus niet rood?…….En wat vinden ze van haar schoenen met bloemen? Iedereen kijkt aandachtig mee. Er ontstaat een tafelgesprek. De een vind alles leuk en prachtig en de ander kijkt bedenkelijk en zegt “ja, je moet ervan houden”.

Zijn ogen worden groot en alert als hij KNOT ziet. Hij begint te praten, maar KNOT kan de woorden niet verstaan. Zijn gezichtsuitdrukking spreekt echter boekdelen. Hij lijkt iets te vertellen waar hij echt opgetogen over is. KNOT reageert opgetogen terug. De woorden lijken hierin niet belangrijk, maar haar gezichtsuitdrukking geven voldoende antwoord op zijn verhaal. Hij ziet de ukelele van KNOT. KNOT legt deze op zijn schoot en meneer onderzoekt deze. Zijn vrouw zegt tegen hem “speel eens een stukje….vroeger speelde je ook gitaar”. Hij lijkt echter niet meer tot deze handeling te komen. Wel reageert hij op het geluid als KNOT een paar snaren aanslaat. Hij begint te tellen. KNOT speelt verder en samen tellen ze de maat. 1,2,3……1,2,3. Daarna begint hij de ukelele te onderzoeken. Hij draait de ukelele om en kijkt aandachtig naar het naamplaatje. KNOT wijst het naamplaatje aan en kijken elkaar opgetogen aan. KNOT bedankt hem en maakt een sierlijke buiging voor hem. Hij lijkt dit te herkennen en met een trots, opgetogen gezicht zegt hij ook gedag.

Ze is nieuw op de groep en KNOT ontmoet haar als ze wat rondloopt in de huiskamer. Haren ogen zijn vochtig en ze kijkt KNOT wat hulpeloos aan. Ze begroeten elkaar. Als ze naar de koffer kijkt legt KNOT deze op tafel. Ze trekt haar schouders op en zegt “ik weet het niet”. KNOT gaat naast haar staan en samen kijken ze naar de koffer en “KNOT weet het ook niet”. KNOT neemt het initiatief om te proberen de koffer open te maken. Mevrouw schiet te hulp als ze ziet dat KNOT er wat moeite mee heeft. Als ie open is bekijken ze samen de spullen. Met nog enige hulpeloosheid in haar ogen en aarzeling in haar handelen begint mevrouw wat spulletjes eruit te halen en te bekijken. Zo ook een gehaakt kleedje. Samen beginnen ze aan het uitvouwen van het kleedje. Ze beamen samen dat het wel een heel mooi kleedje is. Er zitten meer stofjes in de koffer. Alle stofjes worden uitgevouwen en weer opgevouwen. Dan begint mevrouw weer orde op zaken te stellen. Ze drapeert het haken kleedje over de opengeslagen koffer en vervolgens zet ze daar alle spulletjes weer netjes op terug. Het resulteert in een hele mooie uitstalling van alle KNOTspulletjes op een gehaakt kleedje. KNOT is onder de indruk van het resultaat en complimenteert haar. Mevrouw kijkt trots rond naar alle andere bewoners en verzorgers. KNOT pakt de uitgeklapte koffer in haar handen en gaat er de woning mee rond met mevrouw trots achter zich aan.

He, die meneer ken ik nog niet, zegt KNOT tegen de verzorgers. “nee, hij zit altijd op zijn kamer en komt alleen voor het eten naar de huiskamer”.
Meneer zit voorovergebogen aan tafel en is gretig zijn brood aan het smeren. Vluchtig vraagt hij om nog een boterham en weer gaat hij verder met het gretig smeren van zijn brood. KNOT loopt nonchalant om de tafel en zet haar koffer op de tafel. Meneer kijkt op en gaat weer verder met zijn brood. KNOT gaat tegenover hem zitten en doet haar koffer open. Meneer kijkt op en gaat weer verder met zijn brood. KNOT bekijkt 1 voor 1 haar spulletjes en begint deze met een plumeau te poetsen. De schoongemaakte spullen zet ze uitgestald op de tafel. KNOT zet werkelijk alle spullen op de tafel….waardoor de hele tafel vol staat en vervolgens gaat ze uitgebreid haar lege koffer poetsen…aan de eettafel van meneer. Meneer bekijkt het tafereel en, onderwijl hij doorgaat met zijn eten, ontstaat een glimlach op zijn gezicht. Het personeel begint ook te gniffelen. KNOT wil ook de spullen van meneer even poetsen, maar meneer zegt rustig “nee, dat is niet nodig”. KNOT doet alle spullen weer 1 voor 1 in haar schoongemaakte koffer en neemt afscheid van meneer.