miMakkertraktatie
01 maart 2020
Vorige week een miMakkerbezoek gebracht aan de bewoners van Slot loevesteinstraat 60 ter ere van de verjaardag van Riet. Ik was, namens haar, de traktatie voor de groep. Een woning voor ernstig meervoudig beperkte bewoners. Een woning waarbij de bewoners ieder in hun eigen wereldje leven. Maar ik kan met zekerheid zeggen dat elke bewoner, in het uurtje van mijn aanwezigheid, contact heeft ervaren.
Contact met deze bewoners maak je dan ook niet door iets in groepsverband te doen, maar juist door even een momentje in ieders individuele wereld te stappen. Daarmee maak ik een reis door 7 werelden en bij elke grensovergang weet ik wat er gaat gebeuren. Dat maakt dat er zoveel gebeurt in zo’n uurtje. Van het overspoelt worden met lieve zoenen op mijn gezicht en vervolgens omgeblazen worden tot een bewoner die gefascineerd is door een fel gekleurde transparante doek welke langzaam op zijn lijf en onder zijn armen terecht komt en ervaart hoe deze weer langzaam onder zijn armen weggetrokken word. Maar ook het samen zingen, met de klanken die een bewoonster aangeeft, waarna we beloond worden met een luid applaus van “ons publiek”. Of het samen genieten van een klassiek muziekje uit mijn muziekdoosje. Allemaal individuele momentjes. Soms heel klein, maar voor deze bewoners een belevenis als zij mogen bepalen wat er gaat gebeuren en zij de regie hebben over mijn spel. Een compliment vond ik het dan ook dat een verzorgster, die er 3 weken werkte, het prachtig vond om te zien hoe de bewoners reageerde op mijn spel.
1 contactmomentje wil toch graag uitschrijven. En dat is natuurlijk van de jarige job:
Riet is een tengere vrouw, waardoor haar rolstoel megagroot lijkt. Maar daardoor oogt de rolstoel als een heerlijke comfortabele fauteuil. Ze heeft haar ogen dicht. Haar handen houden de rand van haar rolstoelblad vast alsof ze zich hier nog aan vast wil houden.
Ik zet in op “voelen” en pak mijn kleine zachte plumeau. Ik streel ermee over haar hand. Ze trekt haar hand terug, maar haar ogen blijven dicht en haar gezicht ontspannen. Ik daag haar uit en streel over haar andere hand. Nu laat ze haar hand liggen en doet ze haar ogen open.
Ze kijkt ontspannen naar mij en laat de strelingen toe. Tevreden ontstaat er een glimlach. Als haar blik richting de plumeau gaat laat ik deze draaiend bewegingen maken. De fluorescerende haartjes dansen van links naar rechts.
Ze volgt de bewegingen en trekt zichzelf omhoog aan het rolstoelblad. Haar ogen blijven gericht op de plumeau. Dan zakt ze terug in haar stoel en laat haar hoofd op haar schouder hangen. Ze heeft een vertederende blik in haar ogen, dus leg ik de plumeau in haar armholte als een baby’tje. Haar blik volgt de plumeau. Ze kijkt vervolgens naar mij, glimlacht en knikt “ja”. Ik glimlach terug en knik “ja”, waarna onze vertederende blikken weer teruggaan naar de plumeau die zachtjes heen en weer beweegt in haar armen. Als ik wegga leg ik de plumeau in mijn armen en wieg deze zachtjes op en neer. Ik sta op. Riet kijkt mij aan. Ze glimlacht en knikt weer “ja”, waarna ze haar ogen weer sluit.
Dit individuele contact had ook heel anders kunnen lopen, want de vervolgactie mijnerzijds is puur gericht op de reactie die ik bij haar zie. Het werd een mooi, vertederend momentje.