ECHTE TROOST IS DAT VERDRIET MAG BESTAAN
13 januari 2018
Ik ben nu 3 keer, als miMakker KNOT, bij de woonvoorziening van Toon geweest en elke keer tref ik hem in een andere gemoedstoestand.
De eerste keer weet hij geen raad met mij. Hij bekijkt mij, trekt zijn schouders op en kijkt hulpeloos uit zijn ogen. Hij zegt letterlijk “ik weet het niet”. Dan ontstaan er tranen in zijn ogen en kijkt hij vluchtig rond op zoek naar contact met de begeleiding. De begeleiding gaat ook naast hem zitten en geeft hem daarmee een stukje veiligheid. Ik neig nog een poging te wagen om hem op te vrolijken, maar zie al snel dat dit niet werkt. Ik ga vervolgens over de tafel hangen. Ik kijk hem aan en zeg alleen “ik weet het ook niet”. Ik reik hem mijn hand en hij grijpt deze aan.
Samen zitten we zo een poosje en de tranen rollen over zijn wangen. Enige wat ik doe is nabij blijven en herhalen dat ik het ook niet weet. De erkenning van zijn gevoelens lijken hem vervolgens rust te geven. Want “echte troost is dat verdriet mag bestaan”.
De keren erop tref ik hem heel vrolijk. Hij lacht en fluit. Ik fluit mee en samen lachen we er hard om. Hij heeft een lepeltje in zijn hand, steekt deze in de lucht en beweegt ‘m op en neer. Ik volg het lepeltje en tik er met mijn vingers tegenaan, zodat ie nog meer gaat bewegen. Weer lachen we erom. Al zijn handelingen zijn heel vluchtig en van korte duur, maar ik volg hem gewoon.
Dan pakt hij mijn hand, kijkt ernaar en vervolgens dwalen zijn ogen starend af naar buiten. Heel langzaam betrekt zijn gezicht.
Er ontstaan tranen in zijn ogen en kijkt mij aan. Hij zegt dingen die ik moeilijk kan verstaan, maar dat maakt niet uit want zijn ogen en gedrag spreken boekdelen. Hij lijkt deze keer niet echt verdrietig, maar eerder ontroert.
Ik laat hem praten en beaam alles wat hij zegt. Hij wrijft over mijn wang.
Na een aantal minuten zucht hij diep. Het lijkt een zucht van opluchting. Ik zucht diep mee en glimlach. Ik voel dat het zo goed is. Hij heeft zijn verhaal kunnen vertellen en ik heb ernaar geluisterd. Heel langzaam neem ik fysiek, stapje voor stapje, afstand om Toon te laten weten dat ik afscheid ga nemen. Toon bedankt mij en ik bedank hem. Onze handen houden elkaar nog vast totdat ik echt op een afstand ben dat we elkaars handen los moeten laten.
Ik zie hem later vrolijk met de begeleiding meelopen.